Ooit, in een ver verleden, was ik eindredacteur van de plaatselijke krant Groot Vlaardingen. Door ijdele bazen, de crisis en afspiegelingsbeleid (last in, first out, maar dan in een leeftijdscategorie) ben ik uiteindelijk mijn droombaan kwijtgeraakt. Toch mooi dat je mag bepalen wat het nieuws ‘deze week’ is. Alles is in deze moderne dagen internet. Mijn krant is nu een vrolijk aanhangsel van het Algemeen Dagblad. Gratis nieuws op papier is streng verboden voor de krant die eens floreerde. Plaatselijk nieuws op papier is voorbehouden aan de kolommen van de Waterweg-editie van het AD. Verder is er helemaal niets meer, op papier dan niet. Wel op internet. De jongens van Vlaardingen 24 en De Vlaardinger doen uitermate hun best om hun nieuws aan de man te brengen. Alles doen ze goed of proberen ze goed te doen… het is alleen geen papier. Papier is zo mooi. Stinkt naar inkt als ze die pakken bij het redactielokaal afleveren. Zwarte handen als je de eerste oppakt en doorbladert. Daarna vlug de Maaspost scoren. De concurrent. Kijken hoe die openen. Een geduchte concurrent overigens. Het mooie was ook dat wij werkten met een Vlaardingse en Maassluise fotograaf En allemaal gratis, hè, die huis-aan huis- kranten.
Alles is nep. Op internet tenminste heel veel. Ik las op Facebook dat chemotherapie onzin is. Het stond er heus en de bron leek oké. Voor mensen met kanker verschrikkelijk. Die worden op het verkeerde been gezet. Denken dat ze met het innemen van veel groenten en fruit genezen. Onzin. Daar moeten die eerlijke internetmeisjes,- en jongens tegen opboksen. Vooralsnog opteer ik voor een krant. Lekker uitspreiden op de grond. Koppie thee erbij en lezen maar. Graag ook een concurrent voor een mes vol scherpte.
Ik wil best weer een krant maken. Gratis en met heel veel nieuws. Kies ik een fotograaf uit, omdat die veel beter kan fotograferen dan ik en al die andere amateurs. Kan ik gewoon artikelen uitknippen met een schaar. Ga ik weer nieuws maken. En columns. Schrijf ik over het museum dat tonnen kost maar op sterven na dood is. Bemind door enkele minnaars, verguisd door de stilte die blijft rondzingen in de gangen van een wreed visserijverleden. Een oord dat de dood van vissermannen tot een Godenzang maakt. Een hel van de gewone man, slaaf van godvergeten reders.
Een museum die de lol van Bassie en Adriaan te goedkoop vindt en heult met slechts honderd intellectuelen die het museum kussen. Geef mij papier, een fotograaf, een DTP’er en een zakenman die vertrouwen heeft. Een uitgever die ons weer gratis nieuws schenkt. Uit de brievenbus. Zodat de Vlaardingers als vanouds weer op de hoogte zijn van alle noviteiten.
Ik wacht af!