Diana

Langzaam tilde ik het gevaarte op en drukte stevig met mijn rechterhand een lengte van 76 cm in mijn schouder. Net onder mijn sleutelbeen. Mijn linkerhand pakte de voorzijde van deze zes en een halve pond wegende kolos en met een vaste hand richtte ik naar de blauwe hemel. De zon scheen fel en wat zweetdruppels druppelden van mijn voorhoofd via mijn neus en mond naar beneden. ‘Ik zal haar eens wat laten zien. Ik zal mijn jarenlange ervaring op dit gebied eens even demonstreren. Haha! Kom maar op, zielloos stuk oranje gedrocht. Ik maak je kapot!’ Met luide knal maakte ik wederom een einde aan deze illusie. Mis. Voor de vijfde keer.

Zij nam de dubbelloops Beretta lichtelijk nonchalant van mij over. Ik bespeurde een kleine glimlach op haar gezicht. Ze knikte de loop en kolf in tweeën en stopte er als een ware pro twee nieuwe patronen in.Ze leek te genieten van de rondhangende kruitdampen. Chanel Nº5 is niks voor haar. Met een ferme klik sloot zij het wapen, gooide haar donkere haardos naar achteren en zette het geweer in positie. Haar rechterwijsvinger en haar haviksogen domineerden onze tweestrijd. De werpmachine gooide de versgebakken frisbees onder allerlei onvoorspelbare hoeken om haar heen. Links, laag, rechts, frontaal… ze werden allen vernietigd door haar hagel. Fonteinen van uiteengespatte oranje klei sierden de lucht. De godin van de jacht kende geen genade.

Onze munitie was op. Haar glimlach was inmiddels een grijns van oor tot oor geworden. We legden onze scorebriefjes op de verenigingsbar. De dames achter de toog zagen onze resultaten en begonnen spontaan te applaudisseren. Voor haar. Er werd gelachen. Om mij. Haar voltreffers werden door de aanwezige schutters uitvoerig besproken. Zij scandeerden nog net niet haar naam.

Rubens en Rembrandt vereeuwigden deze winnares al op linnen. Shakespeare en Edgar Allen Poe verbruikten vol passie liters inkt om haar naam nooit te doen vergeten. De dochter van Jupiter heeft haar pijl en boog inmiddels verruild voor een dubbelloops jachtgeweer. Moegestreden, maar met een mooie ervaring rijker, reden we retour naar onze woonplaats. In de auto werd nog volop gelachen. Door haar.
De volgende keer gaan we wel naar de Winzo.

Jan den Boer