Op de achtergrond klinkt een aantal bejaarde Cubanen, ze prevelen over de liefde en de schoonheid van de vrouw. Allen dik in de tachtig, maar het vuur brandt onverminderd. Net terug uit Zuid-Spanje ga ik zelf op zoek naar iets behoorlijks om als maaltijd te bereiden en met mijn geliefden te delen, maar ik tref slechts de Albert Heijn. Ik val wellicht in herhaling, maar als je waar dan ook ter wereld bij een slager, bakker, vishandel of groenteboer komt, voelt en ruikt het er naar eten, naar smaak, naar land, naar leven. In Nederland voelt en ruikt de supermarkt naar van alles, maar niet naar eten. Het vuur is niet eens gedoofd, het is hier wellicht nooit aan geweest.
Sommigen schuiven onze calvinistische lijdenscultuur de schuld in de zwarte schoenen, als je het maar vooral niet naar je zin hebt, maar ook in het katholieke Zuiden gaat het niet veel beter. Toegegeven, daar viert men ten minste nog carnaval, maar een dieprode carabinero garnaal, spaghetti con ragu of een aardse cassoulet worden ook niet bereid, in de keukens aldaar. Ja, bij Zarzo in Eindhoven en dergelijke eilanden van goede smaak, maar niet bij de mensen thuis. In Nederland koken we namelijk niet, we eten alleen maar.
Kijk gerust eens naar een kookprogramma, zoals de rubriek “makkelijk klaar voor bijna niks” in het programma BinnensteBuiten. De ene salade na de andere, niks geen rijke smaken, allemaal lean & mean en voorzien van begeleiding door een met komkommerscheuten op smaak gepimpt tafelwater. We zouden eens een fles wijn opentrekken, zeg…
De koks van de Waal hebben ooit kip-idee™ op de markt gebracht; slechts water toevoegen, roeren, klaar, kip. Zelfs dat bleek nog te veel moeite voor de clientèle, dus nu werkt men ook hier dan maar weer dagvers.
Zijn er dan geen lichtpuntjes? Jawel, hoor. De Nederlandse biercultuur bloeit als nooit te voeren en zelfs het dodelijk saaie Maassluis heeft er een bistro van Parijse klasse bij. De Waal blijft gelukkig een vaste waarde, waar “vergeten vis” als heek nog op traditionele wijze wordt bereid en de saté zo van Lombok lijkt te komen. Ja, ook de oerdegelijke gehaktbal hier is één van mijn guilty pleasures, waar ik mij absoluut niet voor schaam. Doe er een Nieuw Nederlands Bier bij, of een Traditionele Belg en je hebt geen kind meer aan me.
De Cubanen kwelen voort, met hun vruchteloos verlangen naar een verloren jeugd als rode draad door hun salsa ballades. Ik krijg toch trek in Caraïbische geneugten, zeg?! Mooi dat de lente eraan komt, misschien dat het allemaal nog niet te laat is.