Wat wordt er nu feitelijk bedoeld met de uitdrukking “in de herfst van zijn leven”? Zelf ben ik afgelopen zomer 52 geworden en schijnbaar kwalificeerde ik mij daarmee direct om op dergelijke wijze omschreven te worden. Het voelt best anders. Herfst is toch de tijd van oogsten en acceptabel verval, wellicht zelfs van een zekere verfraaiing; de winter is er nog niet en haar bittere kou laat dus nog even op zich wachten. Voor mijzelf denk ik echter nog steeds in termen van “later als ik groot ben”, terwijl ik me tegelijkertijd al best eindig en kwetsbaar begin te voelen.
Mijn herfst is dus een soort van uitmiddeling tussen lente en winter; een vreemde staat van zijn. Je kunt je vervolgens de vraag stellen of dat dan zo erg is De seizoenen zijn in de regel altijd hetzelfde, maar per jaar
natuurlijk behoorlijk verschillend. Zo ook geldt dat dan de seizoenen van onze levens. Jouw zomer was misschien niet de beste, maar je herfst mag er wezen, of je ervaart pas in de winter de schoonheid van het vergankelijke en verkrijgt daardoor een diepere waardering voor het moment waarin je mag bestaan. Je kunt er dus uitermate filosofisch over worden, of gewoon het leven accepteren zoals het zich aan je voordoet. Los van “jouw herfst” is er namelijk ook nog gewoon “de herfst”, nu, met prachtig verkleurende en vallende blaadjes, herfstbock en natte Westenwinden, die gieren van venijn.
Ga naar het strand, wandel alleen, of met je al dan niet denkbeeldige hond, vriend of vriendin langs de kust, kruip koud en half verzopen naast een open vuur en neem die eerste slok warme chocolademelk die proeft alsof het nog nooit zó nodig was. Maak van die herfst van je leven de herfst vàn je leven!
Winter is het snel genoeg.