Stoer, gerimpeld en…

Op alle nieuwe cd’s je naam en een fantastische titel, daar had Creative Consultant Peter Joore niet op gerekend. Toch werd het niet direct zijn doorbraak van dé eeuw.

Op een bijna vergeten septembermaandagmiddag in 2017 hobbelde het busje van Rob Koning van King Bee vanuit Zoetermeer, slaafs volgend tussen andere heilige koeien, naar Hilversum. Er was een zangeres aan boord, Kat Riggins. Ze was mooi (een stoot zelfs), kletste graag, was innemend (houdt namelijk van de betere whisky), luisterde intensief en had een kleurige jurk aan, die tot op haar enkels reikte.

In de buurt van Gouda sprak ik van Cheat or Lose en dat je in het leven soms een beetje naast de lijntjes moest kleuren om niet ondergesneeuwd te raken en aan het kortste eind te trekken. Ik legde op verzoek van Kat Riggins, de kleine maar felle zangeres uit Ford Lauderdale, uit wat ik hiermee bedoelde, terwijl zij driftig begon te pennen in haar ruitjesblok. De grondslag was van mij, de rest van de tekst was haar eigen idee geweest.

Een paar maanden later zag ik haar weer, in Grolloo, ditmaal op het Holland Blues Festival bij Johan Derksen in de voortuin. Kat kuste kwistig en vertelde dat het gelukt was: de cd zou spoedig uitkomen.

Juni vorig jaar kreeg ik de boodschap. De cd was uit en werd enthousiast ontvangen in Ford Lauderdale (haar thuisbasis) e.o. Niet veel later kreeg ik in Brielle tijdens het blues weekeinde een fraai gesigneerd exemplaar van haar in mijn handen gedrukt. Peter rocks! Had ze er met neon wit opgekalkt.

Daar was ‘ie dan. De cd – die vast nog eens verkozen wordt tot een van de beste Neder-American-samenwerkingsverbanden aller tijden, een versmolten ideeënpatroon van een klein, kittig zangeresje met realistische pretenties zo groot als de aarde rond is en de stoere, gerimpelde eenmalige titelbereider.

Nu alweer ruim een jaar toert Kat Riggins nog altijd met nationale bromsnor en onvrijwillig staircase diver Johan Derksen (Keeps The Blues Alive) langs alle vaderlandse podia. En er zijn er al velen die haar hebben gezien en vooral gehoord. Naast The Clarks, Roel Spanjers, Erwin Java, A.J. Plug, Michel van Dijk, Theo van Es en de twee meter lange Big Pete valt de kleine Kat met haar iets meer dan anderhalve meter op door haar volumineus geluid.

Nu zijn er die zich afvragen hoe een Vlaardings scribent zomaar in aanraking komt met een Amerikaanse grootheid op bonsai-formaat. Dat op zich is een aanmerkelijk kortere route dan je zou denken. Door wat chauffeurswerk voor Vlaardings saxofonist Jan de Ligt, onder meer blazend (en soms een beetje puffend) voor Neerlands enige en echte dialectpopband Normaal (Ja, de band van Bennie Jolink en Wimken ter Horst) en cajun en zydecoband Captain Gumbo ontmoet je soms de meest spannendemensen. Kat Riggins is er zo eentje.

En wat dit alles met Café de Waal van doen heeft? Niets meer en niets minder dan een korte en leesbare column voor weer een kwartaal leespret tussen het uitzoeken van een lekker drankje en een exquise maaltijd door.

Proost en eet smakelijk.